Uważamy, że wyłonienie się różnych szkół psychoterapeutycznych jest związane z postępującą polimorfizacją kultury europejskiej, zarówno w obszarze paradygmatów, jak i imperatywów leżących u ich podstaw, będących odzwierciedleniem różnych dogmatów ontologicznych, poznawczych i głównie etycznych, aktualnie w niej istniejących. Szkoły te często korzystają z podobnych terminów np.: zmiany, konflikty, problemy, co może stwarzać dobry punkt wyjścia dla prób integracji. Uznajemy zasadność tego procesu na poziomie teoretycznym. Sadzimy jednocześnie, że nie ma przekonywującej procedury ukazującej, w jaki sposób teoria integracji zostaje przekształcona w poszczególne rodzaje terapii integracyjnej.
Podobnie, nie jest dla nas jasny proces przekształcania teorii systemowej w terapię systemową, współczesnych kierunków filozofii humanistycznej w terapię humanistyczną. Uważamy, że istnieje niedosyt wyjaśnienia, przy użyciu jakiej aksjologii podejmowane są działania terapeutyczne, na jakiej drodze tworzone są nowe pojęcia patologii czy diagnozy. Powszechnie stosowane terminy zawierają bowiem różne treści, różne znaczenia i opierają się na różnych językach opisujących rzeczywistość psychiczną pacjenta. To prowadzi nas do przekonania, że to co nazywa się integracją w obszarze psychoterapii jest zabiegiem nominalistycznym, bazującym na efekcie „flatus vocis” , tożsamym z podobieństwem brzmienia nazw, przy zachowaniu różnorodności znaczeń. Terminy bazują na języku naturalnym, ich znaczenia redagowane są w różnych językach przedmiotowych. Nie umiemy wskazać ani wspólnego języka /metajęzyka/, ani wspólnej diagnozy /metadiagnozy/, jak również wspólnej teorii /metateorii/. Ale brak jest przede wszystkim wspólnie przyjętej teorii świadomości. Znajdujemy za to różne paradygmaty i różne imperatywy stojące u źródeł formułowania twierdzeń teoretycznych, jak i różnie aksjologizujące motywy podejmowania profesji psychoterapeuty.
Powyższe obserwacje uniemożliwiają nam integrację psychoterapii, zarówno w teorii, jak i w praktyce, a na pewno usytuowanie orientacji psychodynamicznej w obrębie procesów integracyjnych. Nie widzimy również możliwości umieszczenia podejścia psychodynamicznego w nurcie eklektycznym. Poza wymienionymi powyżej przyczynami, terapia eklektyczna opiera się na różnych elementach z różnych podejść, przy czym nie napotkaliśmy żadnego kryterium, według którego ten intersubiektywny proces jest realizowany. Przy postrzeganiu psychoterapii psychodynamicznej jako wewnętrznie niespójnej i niezintegrowanej, co poza wcześniej opisaną dychotomią pomiędzy psychoanalizą a psychiatrią, zawiera w sobie opozycję nieświadome/świadome, nie widzimy możliwości akcesu do terapii integracyjnej czy eklektycznej. Z różnymi zastrzeżeniami moglibyśmy akceptować wspólnotę teoretyczno-metodologiczną realizowaną według procesu synkretyzmu. Łączność z innymi szkołami psychoterapeutycznymi postrzegamy głownie poprzez rozliczne braki teoretyczne i wspólne sposoby ich kompensowania, z których brak wspomnianej teorii świadomości uważamy za podstawowy. Pomimo wspomnianych tu trudnych do przezwyciężenia różnic i zastrzeżeń, zachowujemy w stosunku do nich stanowisko tolerancyjne.
Uważamy, że przy aktualnej popularności terminu – psychodynamika, rozlicznych wątpliwościach i różnych jego redakcjach, przedstawienie naszego stanowiska, stanowiska Krakowskiego Centrum Psychodynamicznego, jest naszym obowiązkiem. Zestaw powyższych poglądów jest aktualnym zapisem naszej autorefleksji nad wykonywanym przez nas zawodem, nad uwarunkowaniami stanowiska psychodnamicznego i nie ma on charakteru zamkniętego ani kanonicznego. Dlaczego psychoterapia psychodynamiczna?
Obecnie osoby doświadczające problemów psychologicznych mogą skorzystać z psychoterapii prowadzonej w różnych nurtach. Wraz z upływem czasu pojawia się ich coraz więcej. Tworzą się różnego rodzaju autorskie pomysły, mające na celu ekspresowe wyleczenie lub uzyskanie pomocy. Podejmowane są eksperymenty modyfikacji lub łączenia istniejących dotychczas sposobów psychoterapii. Taka sytuacja tworzy niezrozumiałą dla pacjentów/klientów plątaninę metod (czasami „cudownych”), w której trudno rozpoznać, gdzie można uzyskać skuteczną pomoc. Oznacza to, że trudno jest rozpoznać, kiedy mamy do czynienia z rzetelną, popartą teoretyczną i praktyczną wiedzą metodą a kiedy z rozmową balansującą na granicy prywatnej pogawędki lub magicznych zabiegów.
Jesteśmy przekonani, że wybrany przez nas nurt psychoterapii, stosowany z dużą skutecznością od wielu dziesiątek lat daje największe możliwości w zakresie leczenia zaburzeń emocjonalnych i rozwiązywania problemów psychicznych. Uważamy, że podejście Psychodynamiczne, oparte na spójnej, naukowo udowodnionej teorii, sprawdzone przez wielu terapeutów na całym świecie, daje psychoterapeucie największe wsparcia w porównaniu z innymi nurtami psychoterapeutycznymi i pozwala osiągać trwałe rezultaty. Stosowana przez nas metoda pozwala dokonać diagnozy, opisać istotę problemu, zrozumieć pacjenta w relacji terapeutycznej a jednocześnie tworzyć atmosferę empatii i poszanowania.